De derde maand Zuid-Afrika: Oktoberfest & Valley of desolation

De derde blog en wederom weer een maand voorbij. Volgens mij heb ik dit ondertussen al wel duizend keer gezegd, maar wat gaat de tijd hier ontzettend snel. We zijn momenteel op de helft van ons verblijf in dit prachtige land en met stage zelfs al ruim over de helft. Op voorhand leek 6 maanden toch wel een hele poos, maar zie er wel een beetje tegenop terug naar Nederland te gaan. Begrijp me niet verkeerd, ik kan niet wachten om iedereen in dat koude kikkerlandje terug te zien en mijn verhalen te delen. Maar als er een mogelijkheid was geweest hier langer te kunnen blijven had ik die met beide handen aangenomen.

Zoals ik in de twee voorgaande blogs ook al heb gedaan wil ik een klein uitstapje maken naar een van die dingen die Zuid-Afrika zo met Nederland doen verschillen. Na het over de townships en het rijgedrag te hebben gehad, wil ik jullie nu wat vertellen over elektriciteit hier (Ja het staat er echt, elektriciteit). Anders dan in Nederland is de elektriciteit in Zuid-Afrika, in de meeste gevallen prepaid. Met een bonnetje ga je naar het tankstation verderop om voor een X bedrag aan ZAF elektriciteit te kopen. Dit leek allemaal wel goed te gaan, totdat we terug kwamen van ons weekendje Tsitsikamma (waarover ik in mijn vorige blog verteld heb). De elektriciteit was al een tijdje op, niks deed het dus meer en in de koelkast was dus zo’n beetje alles aan het rotten. Lekker dan. Maar goed het stroom kopen heeft voor de rest geen problemen gegeven. Wat wel een probleem is, is loadshedding. Wanneer er een tekort is aan kolen o.i.d. besluit de elektriciteitscentrale te stoppen met de toevoer van elektriciteit, dit wordt loadshedding genoemd. Zo kan het dus zijn dat je terwijl je bezig bent met je werk, vanuit het niets geen stroom en wifi meer hebt. Kort gezegd zwaar klote dus. Er zijn geen vaste dagen voor loadshedding, soms is er een week niets en soms is het elke dag meerdere keren (gelukkig nog niet meegemaakt). Er is een rooster waarop iedere wijk kan zien wanneer er eventueel loadshedding is en in welke stage (waarbij 1 het minst erg is, en 4 het ergst). De periodes wisselen af van 1 uur tot ongeveer 3/4 uur. Wanneer dit is als we weg zijn of als we liggen te slapen maakt dit natuurlijk niet uit. Hinderlijk wordt het als je met werk bezig bent, thuis even muziek aan het luisteren bent of (ook niet onbelangrijk) wanneer we expeditie Robinson aan het terug kijken zijn(!!!). Er zijn momenten dat je lichtelijk gestoord wordt van die loadshedding. Eten met kaarslicht kan leuk zijn, maar wanneer je je eigen bord niet meer kan zien is de lol er snel af.

Maar goed terug naar de orde van de dag. Om meer te weten te komen over de leefomstandigheden in de townships besloten we met een groot deel van de groep een townshiptour te doen. In eerste instantie ben ik hier niet echt een voorstander van omdat je op deze manier wel erg de toerist uithangt en het gevoel krijgt deel te nemen aan een kermisattractie of zoiets. Uiteindelijk kreeg mijn nieuwsgierigheid en interesse toch de overhand waardoor ik besloot mee te gaan. We begonnen onze tour bij Walmer township wat letterlijk naast ons huis ligt(3 minuutjes met de auto), één van de armste townships uit het land zo werd ons verteld. Dit komt doordat vroegere bewoners zich daar de grond hebben toegeëigend tegen de regels van autoriteiten in. Dit heeft er voor gezorgd dat er weinig tot geen rechten voor de bewoners waren/zijn en faciliteiten dan ook nog steeds zeer schaars zijn. Zo zijn er bijvoorbeeld maar 2 officiële scholen op 70.000 duizend inwoners. Walmer township is tevens de township waar Izizwe projects (vrijwilligers organisatie) haar werkterrein heeft, een deel van mijn huisgenoten werkt hier dus. De tour vervolgde zich naar een van de oudste townships in Zuid-Afrika, New-Brighton (1903). Net zoals de andere, wel door de staat toegewezen townships, ligt New-Brighton verborgen in het hart van de industrie terreinen van Port-Elizabeth. Dit heeft alles te maken met het feit dat vroeger de townships werden verborgen voor toeristen ect.. Het industrieterrein was dus de ideale plek, aangezien hier toch geen toeristen kwamen. Na hier een lokaal winkeltje te hebben bezocht (en natuurlijk niks gekocht te hebben, we blijven immers Nederlanders), samen te hebben gebraaid met de inwoners van New-Brighton en een drankje te hebben gedaan in een van de cafeetjes zat de townshiptour er op.

De avond na de townshiptour besloten we uit te gaan, dit was misschien niet ons beste idee, aangezien we de ochtend hierop moesten meehelpen bij een van de evenementen van onze stage: The Ocean Racing Series. Zonder een oog te hebben dicht gedaan stonden Karst en ik die zondag stipt om zes uur ‘S ochtends op het strand. Het was een leuke maar toch ook zware dag.

Na een weekje stage te hebben gehad, werd er vrijdags wederom een braai georganiseerd deze keer voor onze nieuwe huisgenoten. Het was die avond extra feest aangezien een van onze veteranen (Nathalie) deze dag ook een jaartje ouder werd (24!!!!!!!), iets waar ze zelf niet zo heel blij mee is geloof ik. Hierna zijn wij naar Belizza geweest waar die avond 5 Rand fiesta was (alle shots en mixdranken 33 cent). Nou hoor ik jullie al denken: potverdorie ruig verhaal! ja dat klopt inderdaad, ontzettend ruig verhaal ja.

De Springboks hadden het ondertussen ver geschopt tijdens het WK rugby, en op zaterdagavond stond de bloedstollende halve finale tegen titelfavoriet All Blacks (Nieuw Zeeland) op het programma. Samen met zo’n 1000 Zuid-afrikanen, Nederlanders, Duitsers en ga zo maar verder keken wij deze wedstrijd bij het Oktoberfest. De sfeer was heerlijk en de spanning liep op. Na een ontzettend mooie wedstrijd waarin meermaals de voorsprong genomen werd, trokken de Springboks uiteindelijk toch aan het kortste eind. Helaas, maar wat hebben we ontzettend genoten en wat zijn we stiekem toch blij met de later behaalde derde plek. Maar goed terug naar die zaterdag avond, zoals ik vertelde waren wij op het Oktoberfest dat werd gehouden bij (hoe kan het ook anders) the German club. Na de wedstrijd werd er wat gedronken en uiteindelijk werd de avond al dansend op de tafels toch nog zeer positief afgesloten. Tot zo ver wel genoeg over die avond.

­

Voor de afwisseling hadden we de vrijdag erna (na uiteraard een week keihard te hebben gewerkt) opnieuw een feest. Deze keer was het een Halloween feest, waarmee we de verjaardag van Kim vierde die hiermee ook (de eerder benoemde) veteranenclub betrad. Karst en ik besloten als schoonmaaksters verkleed te gaan. Dit zorgde zeker in de kroeg waar we na het feest heen gingen voor veel gelach.

Zaterdag zijn we wezen Sandboarden in de duinen ongeveer een uur rijden van PE, een ontzettend leuke maar vermoeiende ervaring. Na anderhalf uur had ik het boarden wel gezien en besloten we met wat andere, om met een soort van mat op onze buik van de duinen af te gaan. Dit resulteerde in zandhappen en erg veel lol, nadeel hiervan was wel dat het zand de dagen daarna nog overal terug te vinden was. Op de terugweg nog even een ommetje gemaakt naar Nanaga, een farm stall waar stroopwafels en speculaas te koop zijn. Daarnaast hebben ze daar echt de beste pies, sausage rolls, broodjes en pineapple juice die ik ooit geproefd heb. Oftewel Bradley was deze dag zeer content.

Het weekend werd zondag afgesloten bij Sardinia Bay. Niet voor het strand (wat werkelijk prachtig was), maar voor de kroketten die daar verkocht werden. Het had eigenlijk niet veel van een kroket weg en het kon zeker niet tippen aan de kroket uit Nederland, maar goed het gaat hier natuurlijk ook om het idee! ‘S Avonds zijn we met z’n allen uiteten geweest om wederom drie nieuwe Nederlanders een warm welkom te heten, helaas hadden zij die dag het Nederlandse weer meegenomen aangezien het (na een week volop zon) keihard regende.

De zaterdag hierop was het weer een stuk beter en besloten we alsnog te gaan zwemmen in Sardinia bay. Het strand is zo mooi en het is er zo rustig dat je bijna niet kan geloven dat je maar een paar minuten van een miljoenen stad af bent. Deze dag was tevens de laatste dag van Emma een van de vrijwilligsters uit Zweden. Zondag ochtend zijn we haar met (bijna) iedereen wezen uitzwaaien bij het vliegveld. Toch wel raar. Ze was hier ‘slechts’ een maand, maar doordat je met de hele groep zoveel dingen meemaakt en veel bij elkaar bent bouw je in deze korte tijd toch echt een hele hechte band op met elkaar.

Maandag stond er gewoon weer een dagje stage op het programma (want we doen hier ook nog wat nuttigs ja), hard werken (op z’n Zuid-Afrikaans) en daarna sporten. Sinds een week hebben we een abonnement bij een van de fitnesscentra in de buurt, tevens kunnen we hier zwemmen en squashen. Woensdag ochtend zo gek geweest om mee te doen met de bootcamp (5:20 am), leuk maar ook wel vermoeiend en zwaar.

Het weekend betekende voor de meeste een weekendje naar coffee bay, the wild coast. Een ontzettend mooi landschap met de welbekende ronde, kleine Xhosa hutjes. Coffee Bay vernoemd naar de honderden koffiebomen die daar groeien, veroorzaakt door een schipbreuk (met een lading koffiebonen off course) aan de kust, ligt op ongeveer 8 uur rijden van PE. Helaas hadden wij op vrijdag stage en konden we dus niet mee. Heel erg jammer, maar gelukkig zullen wij hier nog langskomen wanneer we een rondreis gaan maken door dit land.

Afijn het grootste gedeelte van de groep was dus een weekendje weg en samen met wat andere achterblijvers besloten we naar Graaff Reinet en The valley of desolation te gaan. Graaff Reinet is een klein idyllisch dorpje dat werd gesticht in 1786 door Nederlandse kolonisten en is de op vier na oudste blanke nederzetting in Zuid-Afrika. Het dorpje ligt aan de rand van het gebergte waar The valley of desolation zich bevindt. Nou klinkt die naam heel gevaarlijk maar dat valt allemaal best mee (tenzij je naar beneden valt natuurlijk). Het uitzicht was waanzinnig en strekte zover het oog reikte. Mede door het uitzicht en het lekkere weer die dag was de hike zeer aangenaam. Na the valley te hebben bezocht en wat gegeten te hebben terug in het dorp, besloten we nog een ander deel van het Camdeboo national park te bezoeken om nog een stuk te wandelen. Na een tijdje off road te hebben gereden in gamereserve, kwamen we bij een chique uitziend huis uit. Het bleek een private game reserve te zijn, we waren dus fout gereden… lekker dan. Na een plaspauze reden we terug, blokkeerde een neushoorn ons de weg en toen het net een beetje op begon te schieten. Klapband. Midden in het park tussen de neushoorns die band vervangen. Godzijdank wist Karst hoe het moest. Ik met mijn twee linkerhanden wist dit uiteraard niet, nu wel (het is namelijk best makkelijk). In de brandende zon die band vervangen en verder terug naar huis.

‘S avonds hadden we een verjaardag en hebben we wederom 3 nieuwe Nederlanders verwelkomt. Ondertussen ben ik de tel een beetje kwijtgeraakt maar ik geloof dat we nu op 28 Nederlanders zitten in de beide huizen. Dit mooie weekend werd dus op een goeie manier afgesloten met een verjaardag en later bij Beershack.   

Karst en ik zijn ondertussen begonnen met het plannen van onze reis die we gaan maken nadat we onze stageperiode hier hebben afgerond. Een opzet ligt al klaar en er hoeft eigenlijk alleen nog geboekt te worden. Een reis waar ik heel erg naar uitkijk vanwege de dingen die we zullen zien en meemaken. Toch zie ik er ook wel tegenop, omdat het begin van deze reis het einde is van de periode hier.

December komt eraan, de feestmaand, mijn verjaardag en het hoog bezoek. Een maandje om naar uit te kijken, Iets wat ik ook zeker doe. Tot zover weer mij update vanuit het inmiddels warme Zuid-Afrika, ik hoop dat ik jullie weer een beetje heb kunnen meenemen in onze belevenissen hier.

Kalmm, u aller Bradley Schoemaker

~ ‘all beginnings must come to an end, and so this end has its beginning’ ~